Dus een dag van te voren op ons gemakkie naar Jois gereden en ons later in de middag gemeld bij het gemeentehuis van Oggau waar de aanmelding is.  Men is kennelijk blij met ons, we zijn de enige en eerste Hollanders die aan het evenement meedoen.  De rest zijn met name Oostenrijkers en Hongaren.  Weliswaar is Manci van geboorte Hongaarse maar ze heeft een Nederlands paspoort, dus voor de inschrijving Nederlandse.   Buiten nog even geposeerd voor de plek waar de finish is van de 120 km.

De avond voor de start is er een gezamenlijke info bijeenkomst met gratis hapjes en drank.  Leuk om even de gezichten te zien die je een dag later weer tegen gaat komen.

Dan is het zover!   In alle vroegte zijn we om vier uur al in het gemeentehuis van Oggau waar een gezamenlijk ontbijt is.  Veel trek hebben we niet want we hebben in ons appartement al een ontbijt(je)  gegeten en gisterenavond laat ook nog een spaghetti maaltijd gegeten. Dat moet voor de eerste uren voldoende zijn. We nemen alleen een kop koffie.  Buiten is het idioot koud, zo rond de -14 graden!  We blijven daarom nog lekker even binnen staan.

Nog even binnen wachten in afwachting van de start.

Dan even voor half vijf naar buiten de kou in samen met nog ongeveer 1700 deelnemers. Het is een drukte van jewelste. Gezellig is het zeker. Er volgen wat toespraken en dan is het aftellen geblazen.

De eerste uren lopen we in het donker en naarmate de ochtend vordert wordt het lichter. Hier lopen we nog in Oostenrijk waar het een heel klein beetje heuvelachtig is, met de nadruk op een beetje.  Buiten dit gedeelte is het overal nagenoeg zo plat als een dubbeltje. We hebben ons voorgenomen om een stapje rustiger te lopen als wat we gewend zijn bij een Kennedymars van 80 km waar we meestal zo rond de 6 km per uur lopen.  Nu bewust dus iets langzamer en dat is te merken, het kost tot nu toe geen enkele moeite.  Hopelijk blijft dat zo. 

We lopen richting Hongaarse grens. Alleen hier ligt wat sneeuw.  De Hongaarse grens ligt ongeveer op 15 km afstand vanaf de start in Oggau. Dat is amper 3 uurtjes lopen.

We lopen in Hongarije door het dorpje Balf waar na 27 km een pauzeplaats is met drinken en eten. Eten hebben we nog genoeg en we drinken hier alleen wat. Daarna lopen we door richting  Hegyko waar we  een langere rust gepland hebben.

We hebben er dan zo'n 40 km opzitten dus de kop is er vanaf.

Iedereen is "goed gemutst"

Na 40 km stoppen wij  in een restaurant in Hegyko waar we heerlijk binnen kunnen zitten bij de warme kachel. We eten lekkere gevulde vleessoep.

Hier ook even de schoenen uit en wisselen we van sokken. Dat voelt prettig aan.

Na ongeveer 20 minuten lopen we verder.

De zon doet zijn werk en de wanten kunnen in ieder geval al uit.

We lopen weer langzaam in de richting van de Oostenrijkse  grens. Nog steeds lopen we in gezelschap van veel andere wandelaars. 

Van de 120 km lopen we ongeveer 40 km door Hongarije. Hier richting Sarrod en Fertoujlak met typische Hongaarse boerderijen.

We lopen langs de rand van het Hongaarse Natuurpark bij Sarrod

Ook vanuit de lucht wordt er aandacht aan ons geschonken.

Bij Sarrod is ook een rustplaats. Hier kunnen we ook binnen zitten en warme thee drinken.

De zon schijnt lekker en de muts kan zelfs even af.

Fertoujlak, het laatste Hongaarse dorp voor de grens met Oostenrijk. Het gaat nog steeds lekker.

De brug over het Einserkanal.

We lopen weer in Oostenrijk over uitgestrekte vlaktes in de richting Apetlon waar

we de helft van de 120 km erop hebben zitten. Nog steeds prachtig weer en we genieten van de uitzichten.   We zijn overigens nergens bezig geweest met de afstand. Vanaf de start gewoon van pauze naar pauze lopen en van de omgeving genieten dat loopt makkelijker dan wanneer je constant denkt " ik moet nog 110, ik moet nog 100" want dan schiet het niet echt op.

We zijn bijna in Apetlon waar we een stop plannen.  In Apetlon zijn gratis worstjes met brood te krijgen.  Verder hebben we hier afgesproken met de zus van Manci die ons hier opwacht met andere schoenen voor Manci.  Binnen gaan we geduldig wachten op de worstjes maar dat is een minder goed idee.   Het duurt een eeuwigheid en de enige ober die serveert is total uberfordert.  Verder blijkt dat het grootste gedeelte van de wandelaars het hier voor gezien houdt en met de bus teruggaat naar de startplaats.  Watjes.  Net toen we na bijna drie kwartier weer zonder worstjes wilden vertrekken kwamen ze dan toch. Lekker waren ze, dat gelukkig weer wel.

Op weg naar Poldersdorf en Neusiedl.am See. respectievelijk op 75 en 90 km afstand.

Langzaam gaat de zon onder en wordt het met de minuut gevoelig kouder.

De uitzichten met de ondergaande zon zijn prachtig.

Het aantal wandelaars wordt steeds minder maar we zijn gelukkig niet alleen.

Dit is ook een mooie.

Nog een van laatste mooie uitzichten voordat het echt donker wordt. En gaat het snel. We lopen eerst naar Podersdorf waar we in het Seecafe een pauze kunnen maken. Helaas, veel te klein en warm binnen. Er was bijna geen vrije stoel te bekennen.  Het merendeel van de stoelen werd bezet door normale gasten maar uiteindelijk wel een stoel weten te bemachtigen. Wel lief dat we van een van de gasten geen groot stuk Kirschtorte kregen aangeboden. Dat smaakte! en geeft weer kracht.

Hierna in het donker naar Neusiedl am See op 90 km gelopen.   Hier een fantastische grote pauzeplaats aangetroffen met fantastische verzorging. Je kon kiezen uit diverse soepen, worsten etc.  Hier was tevens een EHBO verzorging aanwezig indien nodig. Dat wil zeggen, blaren prikken en meer van dat soort gruwelijkheden.  Gelukkig, nog steeds bij ons alles goed. Ik heb zelden last van blaren en nu ook weer niet. Bij Manci wil wel eens een blaar komen maar daar helpen de blarenpleisters meestal vrij goed tegen.  Hier weer sokken gewisseld en de voeten lekker laten uitademen op de koele tegelvloer. Dat doet goed.

Hier na 90 km stopten overigens nog meer wandelaars die de pijp aan Maarten gaven. Natuurlijk begonnen wij ook de afstand te merken maar het ging nog altijd goed.  Voor ons was dit een belangrijk punt in de route. Vanaf Neusiedl am See ben je eigenlijk aan de kop van het meer en draai je terug naar Oggau, de startplaats.  Vanaf hier waren we pas echt met de afstand bezig. Nog maar 30 klinkt lekker.

Foto's maken was er wel niet meer bij. Enerzijds omdat het donker was en anderzijds omdat het weer ijzig koud was geworden. Kouder als 's morgens zelfs.

Er was koude wind bijgekomen die gelukkig van achteren kwam.  De lucht was echter vochtiger zodat je uitgeademde lucht gelijk bevroor in je muts en sjaal.

Het leek er op een gegeven moment op of je een grote ijslolly om had.

Dus doorlopen naar Jois op 94 km waar we overigens zowat langs ons

appartement liepen.  In Jois was ook een pauzeplaats waar we echter niet stopten. Na 4 km leek ons dat geen goed idee.

We liepen dus door richting Purbach  waar de laatste pauzeplaats is voor de finish.

Nog steeds alles goed alhoewel we ondertussen wel zowat alleen liepen.

In Purbach binnen in een café weer lekkere vleessoep gegeten met nog een aantal andere wandelaars. We hebben er ondertussen 104 km opzitten.

Nog nooit hebben we zo'n lang stuk in een keer gelopen. 

Na een pauze is het nu wel lastig om weer opnieuw te beginnen.

In het begin is het alsof je benen van hout zijn maar na een tijdje gaat het al weer beter.  We besluiten dan ook om niet meer te stoppen en de laatste 16 km in een stuk door te lopen. We verlangen naar de warme stal, zeker vanwege de indringende vrieskou die mij toch wat parten begint te spelen. Wanneer je veel drinkt dan "moet" je ook vaker en probeer dat maar eens bij -15 graden. Dat is een waar kunststuk.

Dan komen de laatste 10 km en is het aftellen. In de verte zien we al de kerk van Oggau, we lopen de laatste 3 km door een veld en lopen even na 2 uur s' nachts Oggau binnen!  Finish na 22 uur lopen. We melden ons af en even later zitten we op de finisher sofa!  

Dat neemt niemand ons meer af.

Daarna naar de auto, kwartiertje ijs krabben, kwartiertje rijden, 5 minuten douchen in ons appartement en dan lekker met een voldaan gevoel onder de wol.

Binnen na 22 uur lopen en achteraf viel het mee.

Het was niet moeilijker als een Kennedymars. Waarschijnlijk te wijten aan het iets lagere tempo en daarnaast onze goede voorbereiding.!

We hebben het gefikst!!