Op 3 april zijn we  al vroeg in het berber dorpje Ait Souka vlakbij Imlil. Na de lunch gebruiken we de middag om een korte wandeling te maken naar de Tizi 'n bergpas(je) Heen en terug ongeveer 3 uurtjes wandelen en daar hebben we zin in. De omgeving alvast wat verkennen zeg maar.

Gelijk vallen de mooie bruin/rode kleuren van de rotswanden op.  Kleuren en vormen die we de komende weken nog veel vaker zullen tegenkomen.

Het gaat licht stijgend omhoog maar niet echt stijl.  Onder ons zien  we

Imlil liggen met rechts de slingerweg die ook naar de pass voert.  Daar kun je dus

gewoon met de auto rijden.

Ons pad kruist deze weg geregeld en is misschien de "oude route" naar boven uit lang vervlogen tijden.  En zie, de route is zelfs aangegeven met kleuren, dat had

ik overigens al eens ergens gelezen, maar ik weet niet meer waar.

De route naar boven is overigens niet moeilijk en wijst zich eigenlijk vanzelf.

Het pad is over het algemeen duidelijk genoeg te zien. Er wordt vaker hier gelopen dat is wel te zien.

Het is mooi wandelweer, te zeggen niet te koud en niet te warm en na iets meer

als een uur zijn we boven waar een hoop keien in de vorm van een driehoek het

hoogste punt op 2310 meter aangeeft.  We hebben dus ruim 400 meter mooi

gelijkmatig naar boven gelopen.

Boven is een kleine hut waar je iets fris kan kopen maar we zien niemand en na

het maken van wat foto's keren we om. Naar beneden gaat rap. We lopen eerst

een stuk over de asfaltweg en voordat we het weten zijn we weer terug bij af.

We hebben ruim 8 km gelopen in twee en een half uur tijd. 

Een leuke opwarming voor de volgende dag.

.

Goed geslapen en eerst een lekker ontbijt op het terras van Dar Aymane met mooi uitzicht. Als je daar geen wandelinspiratie van opdoet dan weet ik het ook niet meer!.

Maar de vraag rijst natuurlijk, waarheen?  Het liefst willen we de hele dag wandelen en zelf ergens onderweg lunchen.   Voor een dag later staat dan mogelijk de

Toubkal op het programma maar dan moet het weer wel meezitten.

Hassan van Dar Aymane weet de weg en geeft ons een mooie wandeltip voor vandaag.  We lopen precies de andere kant op als gisteren naar de Tizi Mzik pass op 2480 meter hoogte. Volgens hem een hele mooie wandeling met mooie uitzichten.

Dus dat doen we!   Omdat we toch eerst naar Imlil moeten kopen we daar sappige sinaasappels en koekjes voor onderweg.

Mooi warm weer vandaag en we lopen via Imlil eerst een klein stukje in de richting van de Toubkal.  Al gauw komt er echter een splitsing naar rechts die we

nemen.  Eigenlijk is het ook hier niet moeilijk.  De V van de pass is goed te zien

en we lopen gewoon die richting uit.  Het pad is ook hier goed te zien en wordt

kennelijk door meer wandelaars belopen.  Het gaat wel geleidelijk

omhoog maar is goed te doen.

De Hoge Atlas....anders als anders.... dat zijn onze eerste indrukken. Het kleurenspel van de grillige rotsen blijft fascineren.  Grillig, echt en afwisselend.

We genieten van de uitzichten. 

Na een uurtje zoeken we een plekje om even wat te drinken en een sappige

sinaasappel te eten.  Het liefst in de schaduw want het is toch behoorlijk warm.

Maar dat is niet zo eenvoudig, begroeiing is er weinig maar achter een paar

rotsen vinden we toch een beschut plekje...

Daarna gaat het uiteraard verder en we zijn niet helemaal alleen.

Een onfortuinlijke Engelsman heeft in de afgelopen dagen een flinke val gemaakt en

daar een flinke kneuzing aan een been overgehouden.

Geen nood, op een ezel kun je ook een tochtje maken.   Verder zien we vaker

mensen naar beneden komen die kennelijk al voor ons vertrokken zijn of een meerdaagse trektocht maken, wat uiteraard hier ook goed mogelijk is.

Dan, nog een goed uurtje en we bereiken de pass op 2480 meter hoogte.

Boven is zat volk, veel jeugdigen die met tentje hier kennelijk de nacht gaan doorbrengen, met bijbehorend feest, geef ze eens ongelijk.

We genieten van het uitzicht en drinken wat mierzoete thee bij een klein stalletje.

Ook hier markeert overigens weer een driehoek van keien het hoogste punt, dat

zal wel standaard zijn in Marokko, denk ik zo.

Via deze pass kun je verder lopen richting....... en er moet in de buurt ook een

leuke waterval zijn.  Maar dat hoorden we pas later. En wat is "in de buurt"?  Dat 

doen we dan wel een eventuele volgende keer.

Naar beneden gaat uiteraard sneller.  Tenminste op mijn Lowa's bergschoenen

die ik graag aan heb. Zitten lekker en geven veel steun.  De wandelsandalen

van Manci zijn niet slecht maar voor lang naar beneden te lopen toch minder

geschikt en dat heeft ze geweten.. Steeds de tenen voorin moeten krommen om niet weg te glijden met als gevolg een lekkere spierpijn aan de kuiten, ach ja al doende leert men...(-:

Zelfde route dus terug langs een soort van schaapstal? en beneden even

de handen verfrist in lekker koel water.  Water wat niet drinkbaar is zo is ons

op het hart gedrukt en dat doen we dus ook niet. Wat het drinken van water

betreft beperken we ons tot het drinken van flessenwater met verzegelde dop.

Overigens hebben we wel ontsmettingstabletten bij, voor het geval dat.. maar

die hebben we niet nodig gehad.

En dan zijn we na 16 km en bijna 6 uur lopen weer terug in Imlil waar we eerst een lunch gebruiken voordat we naar ons pension verder lopen.

Leuke wandeling met mooie uitzichten.

Slapen doen we normaal goed maar niet deze nacht van 4 op 5 april.

Het stormt dat het een lieve lust is en er klappert buiten van alles.  Eigenlijk was

het de bedoeling dat we de komende dag een aanval zouden doen op de Toubkal

die op 4000 meter hoogte ligt.  Volgens beschrijvingen een niet al te zware beklimming. Maar toch..als het hier onder al zo waait dan zal het daarboven niet minder wezen. Lijkt mij.  En voor ons is het geen must. Verder hebben we gezien

dat er toch nog redelijk wat sneeuw ligt en we zullen dus crampons moeten huren voor het laatste stuk.  Laat maar, we wandelen lekker in de omgeving dat is net zo

leuk.

We willen naar een waterval vlak in de buurt en vandaar verder naar het berberdorpje

Amound en terug.  We zien wel verder hoe en wat en nemen weer proviand voor

onderweg mee.

Tapijtverkopers vergezellen ons op deze route. Dit is duidelijk een toeristische route.

Maar we hoeven geen tapijt, ik geef sowieso niet veel om tapijten. Japanners

weer wel kennelijk want die zien we geregeld met tapijten slepen. Maar goed ook,

je zal maar tapijtverkoper in Marokko zijn met klanten zoals ons, dat gun je ze

echt niet.

Die waterval is vlakbij, een kilometer of 2 hooguit 3 en je bent er. Nu kun je

langs onderen er rechtstreeks naartoe maar voor het uitzicht kun je ook hogerop

lopen en vervolgens verder naar Aroumd en dan via Aroumd terug naar beneden

naar dezelfde waterval.  Dat lijkt ons leuker. Dus dat gaan we proberen.  Het zal anders lopen...

Via een gemakkelijk begaanbare pad lopen we in de richting van Aroumd, zien

onderweg een herder met schapen, en hebben uitzicht op de besneeuwde Toubkal.

Deze route is wel drukker met wandelaars.  De waterval is een gewild uitstapje

vanaf Imlil. Is niet te ver en ook met kinderen goed te doen. Verder worden er

ezelstochtjes aangeboden naar de waterval en terug. Voor als je een hekel aan

lopen hebt bijvoorbeeld, of gewoon voor de fun.

Na korte tijd zien we Aroumd al liggen met daarachter de besneeuwde toppen

van de Hoge Atlas.  Tot Aroumd kun je gewoon met de auto via de verharde weg

rechts.  Net als in Imlil zijn in  Aroumd zijn ook diverse overnachting mogelijkheden. 

We lopen Aroumd voorbij en keren dan om via een klein ondiep stroompje.

Een beetje hoppen van steen naar steen om geen natte voeten te krijgen en

dat lukt. Daarna willen we vanaf de andere kant naar de voet van de waterval om

daar gewoon even lekker de toerist uit te hangen. Sinaasappelsap drinken en

foto's maken. Dat is het plan.

Via een bordje met pijl waarop staat Carcade lopen we keurig in die

richting.  Een mooi grillig pad met grove rotsblokken waarvan eentje net wilde

omvallen maar Manci wist nog net op tijd dit rotsblok tegen te houden en weer

recht te zetten.  Goede daad van vandaag weer gedaan.

Maar onder bij een droge rivierbedding gaan we de fout in en lopen we

de verkeerde kant op.  En voordat we dat in de gaten hadden waren we al weer

bijna terug in Imlil.   We hadden geen zin om weer terug te lopen want het

maagje begon te knorren.

Dus eerst in Imlil een lekkere lunch genomen op het dakterras van een leuk

restaurant en daarna via de zekere "onderste weg" naar de waterval gelopen.

En we hangen de toerist uit en laten sinaasappels uitpersen en maken verder

nog wat aktiefoto's.   Het is niet echt een grote waterval maar voor toch wel

leuk als dagtrip.

We zijn niet alleen en met ons is een Frans gezin met kinderen die bij

de rotsen van de waterval de grootste lol hebben.  Toevallig heb ik een leuke

foto van hun gemaakt en hun ons visitekaartje met email adres gegeven om zo de foto naar hun op sturen te kunnen en daar waren ze heel blij mee.  Alleen heb

ik nog niks van ze gehoord en mogelijk zijn ze het visitekaartje kwijt geraakt.

Dus bij deze vinden ze misschien toch deze foto via Google.  Zou leuk zijn!

Daarna lopen we terug naar Imlil wat maar een kort stukje is.

Ondanks het verlopen is dit een leuke dag geweest.  En eigenlijk hebben we

door het verlopen een leuk stukje extra gekregen wat we anders niet gelopen

zouden hebben. Zo zie je maar weer, ieder nadeel heb zijn voordeel.

6 april alweer, de laatste dag van ons in de Hoge Atlas en wat gaan we vandaag

doen? Wandelen natuurlijk maar waarheen?  En weer heeft onze huisbaas

een goede tip. Logisch ook, hij kent de omgeving op zijn duimpje.  Hij stuurt

ons nu via een compleet andere richting naar Amound. En dat blijkt een voltreffer.

Achteraf misschien wel de mooiste wandeling die we gemaakt hebben. Alhoewel

de andere wandelingen ook heel mooi waren, alleen deze afsluitende was

afwisselender.

We lopen eerst over de verharde weg weer richting Imlil maar slaan als snel

een pad naar links in wat naar boven voert. En we zien kleine dennenbomen

en we ruiken ze ook. Lekkere dennengeur, dat is weer eens iets totaal anders.

Het pad gaat geleidelijk omhoog en na een uurtje komen we op een soort

van plateau uit met mooi uitzicht en deze plek nodigt uit om een kleine

pauze in te lassen.

Na de pauze lopen we nog een stukje verder omhoog  waarna we in een

soort van maan landschap uitkomen.  Rotsen,puin en een soort van

uitgedroogde puingletsjer langs een bergwand waar we overheen moeten en

vervolgens terug in de richting van Amound.

Er doemen wat wolken op, die voor de verandering nu eens niet van boven

komen maar van beneden. Hmmmm..dat die maar wegblijven, we hebben

geen zin in plotselinge weerkundige ongemakken in welke vorm dan ook.

Maar het is onschuldige laaghangende bewolking en alras komen we

weer de zoveelste ezel met schapen tegen ten teken dat we de bewoonde wereld weer naderen. We naderen onze laatste Hoge Atlas stapjes,

Links onder is al Imlil te zien maar eerst nog even naar beneden via Aroumd waar we gisteren ook al geweest zijn, alleen komen we nu van de andere kant.

Terug in Imlil, het zit erop, letterlijk en figuurlijk.  De wandeling van vandaag

was niet bijzonder lang, een kilometer of acht volgens onze gps.   Maar wel

heel mooi en afwisselend.  Vooral het gedeelte vanaf het plateau terug naar

beneden via het rotsachtig maanlandschap was fascinerend.

We hebben uiteraard maar een klein stukje van de Hoge Atlas gezien maar

wat we gezien hebben was schitterend en heel apart.

.

En morgen gaat het verder naar  Mhamid bij de Sahara waar we volgens

planning overmorgen zullen aankomen.

Eens kijken of daar ook iets te wandelen is. (-: