8 april 2005, in de vlieger van Amsterdam naar Londen en vandaar uit via Abu Dabhi naar Kathmandu de hoofdstad van Nepal.

Altijd was het al eens mijn wens geweest om eens in het basiskamp van de Mount Everest te staan.  En van uitstel komt afstel wilde ik geen kans geven dus gewoon

de stoute wandelschoenen aangetrokken.

Na een lange vermoeiende reis van dik 30 uur uiteindelijk in Kathmandu  aangekomen en daar o.a de trektocht geregeld via een trekkingsbureau. Het hotel in Kathmandu had ik al in Nederland geregeld.   Kathmandu leent zich verder ook uitstekend om nog wat

trekkingsspullen te kopen in een van de vele trekking stores.   Zo hebben wij onze

trekking stokken en slaapzakken in Kathmandu gekocht.

(  aanvulling 2020.....die slaapzakken hebben we nog steeds dus niet aan verkocht! )

Na twee daagjes Kathmandu met binnenlandse vlucht naar Lukla.

En dat is al een heel avontuur op zich. Met amper 9 man in een klein propellervliegtuig

tussen de flanken van de Himalaya vliegen, dat heeft wel wat.  De vlucht duurt amper

drie kwartier en we waren de enige buitenlanders aan boord.   De landingsbaan van Lukla behoort tot de meest spectaculaire van de wereld. Eigenlijk moet er staan de meest onveilige maar ik vind spectaculair veiliger klinken, zodoende.   Maar zoals op de foto te zien is zijn we toch veilig geland en staan we even later op de foto samen met onze drager en sherpa Oom (r) klaar voor de start van de trektocht.

Omdat we de eerste dag pas 's middags in Lukla geland zijn lopen we maar een

klein stukje naar het dorpje Pakhding om te overnachten.   Vanaf Lukla loop je eerst  vanaf 2600 meter hoogte een flink stuk naar beneden en vervolgens ben je na wat vals plat vrij snel in Pakhding dat op 2500 meter hoogte ligt. In Pakhding ook de eerste van de vele lange, grote en hoge hangbruggen die we nog zullen tegenkomen uitgetest en dit gaf geen reden tot ongerustheid.

In de lodge werden wij vervolgens getrakteerd op Nepalese kinderdansjes.  Nepalese

kinderen hebben allemaal snotterbellen, en als je maar hard genoeg springt.....juist ja.

Dit was onze eerste overnachting in een lodge in Nepal.  Het betrof zeker een eenvoudig onderkomen maar voor ons was het goed genoeg. We hadden ons al goed ingelezen en

we wisten wel een beetje wat ons te wachten stond.  Vroeger hebben wij veel gekampeerd en dit was niet veel anders.  Het eten in de lodge was eenvoudig maar goed en voedzaam en dat is belangrijk.

De tweede dag van onze trektocht gaat naar Namche Bazaar op 3400 meter

hoogte.

Dus we moeten vandaag 900 meter omhoog.  Het eerste stuk lopen we langs

de dushi koshi rivier. Dat is lekker gemakkelijk.  Dan voor Namche komt een

behoorlijke lange klim van ruim 600 meter.  Rustig aan dan breekt het lijntje

niet en na een wandeldag van ongeveer 6 uurtjes komen we in Namche 

waar we over een verrassend goede lodge beschikken met eigen badkamer.  

In  Namche blijven we een dag om aan de hoogte te wennen.

Namche Bazaar is het grootste sherpa dorp en voor de toerist is er van alles te

krijgen. 

Vanaf Namche kun je ook een uitstapje maken naar een museum een stukje hogerop,

dus vervelen doe je je niet.  Daarnaast  mooie uitzichten op de omringende Himalaya,

wat wil een mens nog meer?

Deze derde dag van de trektocht hebben wij dus goed besteed.

De vierde dag gaat het van Namche Bazaar naar Pangboche op bijna 3900 meter

hoogte.  De paden worden wat "ruiger"  met onderweg mooie uitzichten.  Tot nu valt het mee, het weer is goed en we genieten van de wandeldagen.  Deze wandeldag duurt ook

ongeveer 6 uurtjes en we zijn weer vroeg in Pangdoche.   Eigenlijk willen we graag

langer wandelen maar ons programma ligt vast, dus de middag besteden we aan

het rondkijken in de omgeving. En.... ja hoor  het begint in de namiddag

een beetje te sneeuwen, niet verwonderlijk op bijna 4000 meter hoogte.

Dag 5 gaat het naar Dingboche op 4400 meter hoogte.  Tot nu toe hebben wij nergens

last van.  We nemen de goede raad om vooral veel te drinken ter harte. Vuistregel

is elke kilometer hoogte 1 liter plus 1 extra.   Dus 4000 meter hoogte is 5 liter drinken

en dat doen we braaf. Liters thee en soms een cola.

We zijn ook al na 5 uurtjes lopen in Dingboche en verblijven de rest van de middag

in de lodge waar je nu vaak dezelfde gezichten ziet. Zo is er een Russische groep die

we al een tijdje zien.  Sommigen hebben wel al witte gezichtjes. We hebben de indruk

dat hun conditie toch wat minder is.

Bij het vertrek 's ochtends  meestal stralen zonnig weer, en onderweg misschien een

douche nodig? dat kan!   Hot shower sir?  en voor een klein bedrag wordt er een emmer

water heet gemaakt die boven in de "douche" geplaatst wordt.

Touwtje eraan, emmer koud water erbij en je gaat je gang maar.  Het werkt verrassend goed en we hebben er geregeld gebruik van gemaakt. Het echte Zwitserleven gevoel zal misschien anders zijn maar een kniesoor die daar op let.

Daarnaast een prachtig uitzicht op de karakteristieke Ama Dablan, toch ook al zo'n dikke

6500 meter hoog en gezelschap van een speelse Yak, ja dan is de dag best geslaagd.

Dag 6 gaat het naar Lobuche op 4900 meter hoogte en hier is ook weer een rustdag

gepland om aan de hoogte te wennen.

De hoogteverschillen zijn niet zo groot, we hoeven maar 500 meter te stijgen op deze

dag en we zijn weer vrij snel in Lobuche.  We hebben van onze gids en sherpa al

de bijnaam fast mama en fast papa gekregen.  Niet dat we rennend naar boven gaan

maar tot nu toe gaat het gewoon uitstekend en valt het allemaal reuze mee.

Wel wordt de de omgeving steeds ruiger, het groen is allang weg.  De uitzichten zijn

fantastisch.

De wereld is maar klein, heel klein.  Gebruikelijk in Nepal is om bij een ontmoeting aan andere trekkers te vragen waar ze vandaan komen.   Dus zo ook tijdens onze verken-rustdag in de omgeving van Lobuche.   Where do you come from?  werd beantwoord met "from Hungary" en laten die man en vrouw nu sinds die ontmoeting hoog in de Himalaya onze beste wandelvrienden zijn in Hongarije.

De rustdag in Lobuche  verder besteed aan bijkletsen, zitten in de lodge en de omgeving verkennen.   's middags was eigenlijk wel altijd hetzelfde verhaal.  Zo gauw de

zon weg was of de bewolking toenam kelderde de temperatuur naar beneden en was

je blij om lekker rond de kachel in de lodge te zitten.

En wat doet de plaatselijke bevolking?   Zij poten aardappels.  Veel van de

benodigde producten wordt met lastdieren ( Yaks)  omhoog gebracht maar

aardappelen kunnen kennelijk op deze hoogte ook nog gepoot worden. 

Dat zal ook wel de reden zijn dat aardappelen  altijd wel op het menu stonden.

Dag 8 alweer en nu begint eigenlijk het echte werk.  We gaan naar Gorak Shep  waar

de laatste lodges liggen voor het basis camp van de Mount Everest.

Vanaf Gorek Shep kun je ook eerst de zogenaamde zwarte berg Kala Pathar beklimmen op ruit 5600 meter hoogte. Vanaf deze "piek" heb je een fantastisch uitzicht op de Mount

Everest met de bijbehorende Kumbu Icefall.

Dus dat is de planning en vol goede moed vertrekken we.

Het is wederom prachtig weer.  Op deze routes heb je altijd wel ergens een zogenaamd

tea house waar je even iets kunt drinken of eten.  Dat doen we dus lekker ook en zo te

zien zijn we niet de enigen.

Van Lobuche naar Gorak Shep is maar een kort stukje en voor de middag bereiken

we al de lodge waar we ook zullen overnachten.

Maar het is wel een prachtig stuk waarbij je al langs de Khumbu icefall gletsjer loopt die

van de Mount Everest afkomt.

In de verte zie je Pumori liggen, een berg van ruim 7000 meter hoog op de grens van

Nepal en Tibet.  We weten dus dat we in de goede richting lopen.

Goreak Shep ligt op bijna 5200 meter dus echt veel omhoog hoeven we niet. In het

begin van de trektocht waren de hoogteverschillen veel groter eerlijk gezegd.

En omdat het niet zo ver is komen we al voor de middag aan in de lodge van Gorak Shep waar we   twee nachten zullen blijven.

Vanaf deze lodge kun je buiten de  zwarte berg Kala Pathar zien liggen.  Het lijkt niet hoog,met de nadruk op "lijkt". 

En zo besluiten we om na het eten Kala Pathar te beklimmen. We hebben er zin in en

voelen ons goed. 

In dezelfde eetzaal van die lodge zat een ongeveer 25 jarige Amerikaanse jongen aan wie gevraagd werd   "You dit it? "  waarop deze met een wit gezichtje zei.  "no  50 meters from the top I went back" .   Ik dacht toen nog, als ik toch 50 meter onder die top ben dan draai ik nog niet om al hadden ze het graag!

Het vervolg komt na de foto's (-:

Links boven de piek waar we heen moeten met op de achtergrond weer de Pumori.

In al mijn overmoed was ik waarschijnlijk te snel vertrokken.  Na amper 10 minuten hapte

ik naar lucht en voelde ik mij als een goudvis op het droge.  Waar ik de hele trektocht nog geen last van gehad had kreeg ik nu dubbel en dwars terug.

En ik wist meteen hoe die Amerikaanse jongen zich gevoeld moet hebben.    Ik modderde wat aan en op een gegeven moment dacht ik ook  "ik draai om"   en Manci liep lekker voor mij met sherpa Oom naar boven. Oh shame!  

Was ik hier helemaal naartoe gekomen om om te draaien?   Had ik mij al die moeite gedaan om om te draaien?  Had ik daarom met een rugzak met keien de Vaalserberg tig keer op en af gerend?   Hoofd naar beneden en niet meer naar boven kijken. Twee stappen zetten, rusten en wachten tot ik weer genoeg lucht had bleek de oplossing te zijn.  Na een poosje zo aangemodderd  te hebben keek ik weer eens naar boven en zie......ik zag mensen op de top die nu opeens veel dichter bij was.

Ik wil niet zeggen dat ik vleugeltjes kreeg maar gestaag klauterde ik naar boven waar

Manci en sherpa Oom al op mij stonden te wachten.   Twee uurtjes die dagen leken te duren maar dit was mijn beloning!

Missie volbracht dus  en het uitzicht was fantastisch! Staan tussen de hoogste bergen ter wereld is een bijzondere ervaring.  Mount Everest, Lotse en Nuptse aan de ene  en aan de andere kant de Pumori.

Het waaide daar boven als een gek en gewoon staan kon eigenlijk niet. 

Dus na 20 minuutjes  terug naar beneden en dat ging snel, supersnel. 

Roef terug naar de lodge en lekker nagenieten van de

inspanning.

Morgen naar het basiskamp, we verheugen ons ook daar op.

Na een nacht in de lodge in Gorak Shep staat voor vandaag   de trip naar het basis kamp gepland. Onze gids en sherpa wijst alvast de richting die we lopen moeten.

Dat is eigenlijk niet moeilijk. Gewoon de gletsjer volgen en je komt er vanzelf. 

Het basis kamp van de Mount  Everest ligt op 5300 meter hoogte en dat is maar 100 meter hoger als de lodge waar we verblijven.  De afstand is ook niet echt groot en met nog geen drie uurtjes lopen zijn we bij het basis kamp en vergeleken met de beklimming van Kala Patthar gisteren is dit kinderspel.

De route gaat grotendeels over puin maar is toch goed zichtbaar. 

De Khumbu Icefall naast ons is zeer indrukwekkend.  Je voelt de kou gewoon er vanaf komen. Net zoiets wanneer je de deur van een diepvries opent.

We waren vrij snel bij het basiskamp wat niet meer is als een nederzetting is met

tenten afkomstig van allerhande nationaliteiten.

Van hieruit kun je de Mount Everest niet zien maar de Khumbu Icefall vergoed veel.

Wat een geweld, een mens voelt zich daar piepklein.

Een halfuurtje, langer zijn we niet bij het basiskamp gebleven en zijn we omgedraaid naar onze lodge in Gorak Shep.

Het gedeelte tussen het base camp en Gorak Shep is best redelijk druk.  Buiten de

trekkers zie je ook veel yak trains met begeleiders die het base camp bevoorraden.

Met een uurtje of twee ben je weer terug in de lodge waar de soep en warme thee op

je wacht.

Sommige ontmoetingen vergeet je nooit.   Terug op weg naar de lodge in Gorak Shep

kwam ons dit  sherpa meisje tegemoet met haar draagmand op de rug.  Mijn blik en

haar blik kruisten elkaar bij het passeren.  Een vragende blik waarbij twee totaal

verschillende werelden elkaar ontmoeten.  Ik vond haar beeldschoon. Haar kleding, haar gezicht, haar sieraden, alles klopte.   En na enige aarzeling kwam vervolgens mijn vraag

in het Engels. "you are so beautiful, may I take a picture from you? "  waarop een

bescheiden knik volgde.

Nog denk ik wel eens aan de ontmoeting met dat Nepalese meisje, ergens hoog in

de Himalaya. Hoe oud zal ze nu zijn? waar zal ze wonen?  Ik hoop dat ze gelukkig is.

Vanaf Gorak Shep gaat het eigenlijk alleen maar down down down en we hadden al ingeschat dat dit sneller zou gaan als de heenweg.  Een beetje logisch ook. 

De afstand van Lukla naar Gorak Shep is amper 60 km en dat is in drie dagen ook goed te doen.

Op dag 10 's morgens wachtte ons een verrassing. IJskoude wind en sneeuw. Dat was

niet de bedoeling. Veel sneeuw was het niet maar het was spek en spekglad. Zo glad

dat Manci opeens een salto achterwaarts maakte en met een klap op haar rug

terecht kwam. Dat was schrikken maar gelukkig liep het goed af en heeft de rugzak de klap voor een groot gedeelte opgevangen.  Hierna zeer voorzichtig naar beneden gelopen.

En gelukkig, met elke 100 meter die je lager ging voelde je dat het warmer werd en de weg beter om te lopen.

Van Gorek Shep naar Pheriche  en vervolgens van Pheriche naar Namche Bazaar.

Pheriche was onaangenaam koud. Even buiten kijken werd al snel opgevolgd door

lang binnen blijven.  In de lodge in Pheriche een praatje gemaakt met een 80! jarige

Amerikaan die al tig keer in Nepal geweest was en vroeger zelfs op de top van de Mount

Everest gestaan had.. Nu speelde zijn gezondheid hem toch parten en moest hij helaas omdraaien. Ik had met hem te doen. Aandoenlijk was met welke egards hij door het

personeel van de lodge behandeld werd.  Het was een bijzonder iemand.

Het jongetje met zijn veels te grote broek, het meisje die Manci ongevraagd bij haar hand pakte om haar zo de weg te wijzen langs een steile afgrond.

Zo van "je hoef niet bang te zijn, ik help je wel"   Kinderen van amper 10 jaar oud met

een draagmand op de rug.  En ze lachen ook nog en hebben plezier.  Verder geen

commentaar.

Naar beneden ging snel en met twee dagen waren we al in Namche Bazaar waar

we in dezelfde lodge verbleven als op de heenweg.   Een half uur onder de douche

staan om het stof en vuil van je af te spoelen is dan niet verkeerd.

Van Namche naar Lukla is een dag wanneer je goed doorloopt.   En dat deden wij.

We lagen twee dagen voor op schema en hoe moet dat nu met ons vliegticket? Dat

was immers voor twee dagen later geboekt.  Helemaal geen probleem. Is er nog een

plekje vrij in het vliegtuig?  ja, oké dan stap maar in!  Echt een soort van flex ticket

dus maar dan op zijn Nepalees.  Nu hadden wij twee dagen meer ter beschikking

om Kathmandu te verkennen.

Nepal we komen zeker terug!